Błędy przy stosowaniu geowłókniny

Stosowanie geowłóknin staje się coraz popularnieszym rozwiązaniem we współczesnym budownictwie. Mimo coraz większego doświadczenia i wiedzy na temat użycia tych geosyntetyków ciągle można spotkać się z niewłaściwym zastosowaniem geowłóknin. Sytuacje takie dotyczą zwłaszcza złego doboru geowłóknin albo prostych błędów wykonawczych.

Jak unikąć kosztownych pomyłek przy korzystaniu z geowłóknin?

Najczęstsze błędy przy doborze, stosowaniu i układaniu geowłóknin:

• dobranie za słabego materiału do sytuacji - odpowiednio dobrana geowłóknina zapewnia właściwy poziom wytrzymałośći wykonanej konstrukcji. Ma to znaczenie zwłaszcza w sytuacji, gdy stosujemy geowłókninę jako warstwę wzmacniającą podbudowy pod duże i bardzo duże obciążenia (np. drogi ciężkiego ruchu i autostrady). Przy geowłókninie o za małej wytrzymałości może się także okazać, że materiał nie wytrzyma samego procesu zabudowy i podrze się pod naporem kruszywa czy ciężkiego sprzętu.
• stosowanie za małych zakładów przy montażu - zbyt małe zakłady mogą spowodować, że nie zostanie zachowana ciągłość warstwy geowłókniny, co będzie skutkowało brakiem odpowiedniej wytrzymałości. W przypadku stosowania geowłókniny jako warstwy separacyjnej (oddzielającej warstwy) brak ciągłości geowłókniny jest podstawowym błędem.
• traktowanie parametru grubości jako czynnika wiodącego przy doborze geowłókniny - grubości geowłóknin są różne, najczęstszy problem polega na przyjęciu założenia, że gruba geowłóknina jest mocna (wytrzymała) a cienka jest za słaba. Jest to błędne założenie. Należy patrzeć na parametry techniczne takie jak wytrzymałość (parametr ważny przy budowie dróg, placów i zbrojeniu/wzmacnianiu gruntu), wodoprzepuszczalność i wielkość porów (sprawa kluczowa przy drenażach i odwodnieniach). Grubość ma znaczenie w sytuacji kiedy stosujemy geowłókninę jako mechaniczną ochronę np. geomembran, izolacji fundamentów czy przy montażu mat bentonitowych na zbiornikach. Należy też zaznaczyć, że niektóre geowłókniny są cienkie a inne grube. Wynika to z różnych sposobów ich wytwarzania. Cienkie geowłókniny (przypominają często postać tkaniny "przeprasowanej żelazkiem" są wytwarzane przy wykorzystaniu obróbki cieplnej. Inne geowłókniny są grubsze gdyż są wytwarzane w procesie igłowania (przeszywania). Mają wtedy postać cieńszego lub grubszego materiału, wyglądem przypominają filc.
• parametr gramatury jako decydujący o wyborze - problem polega na tym, że geowłókniny wytwarzane są głównie z dwóch surowców: polipropylenu i poliestru. Geowłóknina polipropylenowa i poliestrowa o tej samej gramaturze ma inne parametry. Polipropyleny są dużo wytrzymalsze niż poliestry. Dlatego też polipropyleny można stosować praktycznie wszędzie tam gdzie poliestry ale poliestry tylko tam gdzie nie ma potrzeby stosować materiów o dużej wytrzymałości.
• dobranie materiału o zbyt dużej gramaturze (wytrzymałości) do drenaży. Geowłóknina im ma większą wytrzymałość i gramaturę tym mniej nadaje się do stosowania do drenażu. Wynika to z faktu, że wzrost gramatury powoduje, że  materiał jest grubszy (gęstszy) przez co ma mniejszą wodoprzepuszczalność. Drenaż z założenia ma odprowadzać wodę, dlatego też stosuje się tam geowłókniny cienkie, o dużej ilości porów i wysokiej wodoprzepuszczalności.
• stosowanie geowłóknin poliestrowych w trakcie betonowania - z racji alkalicznego odczynu betonu, który wchodzi w reakcję z poliestrem niedopuszczalne jest stosowanie geowłóknin poliestrowych w procesie wylewania betonu. Można natomiast używać geowłóknin poliestrowych do okrywania świeżo wylanego betonu w ramach ochrony termicznej przed działaniem mrozu.

 Dobór geowłókniny do konkretnego rozwiązania pozwala uzyskać oczekiwane efekty: 

• stabilizację gruntu
• wzmocnienie podłoża
• wykonanie podbudowy pod nawierzchnie parkingów, placów, dróg itd
• odpowiednie i trwałe odseparowanie warstw
• filtracja wody w gruncie (drenaże)

 Poniżej przedstawiamy tabelę pomocniczą, która zawiera wskazówki, jaką geowłókninę należy zastosować w poszczególnych sytuacji.