Iniekcja hydroizolacyjna zabytków

Iniekcja hydroizolacyjna zabytków to metoda stosowana w celu wzmocnienia i ochrony zabytkowych budynków, które są osłabione lub uszkodzone na skutek starzenia się materiałów, niewłaściwej konserwacji lub narażenia na działanie czynników zewnętrznych, takich jak wilgoć.

Metoda iniekcji polega na wstrzykiwaniu specjalnego preparatu za pomocą wiercenia otworów w ścianie. Preparat ten penetruje wewnętrzną strukturę ściany i zwiększa jej wytrzymałość, jednocześnie tworząc hydroizolacyjną barierę przeciw wilgoci.
Przy iniekcji zabytków bardzo ważne jest zachowanie pierwotnej struktury i wyglądu budynku. Dlatego zazwyczaj stosuje się preparaty, które są bezbarwne i nie pozostawiają śladów na zabytkowych powierzchniach.

Iniekcja zabytków może być stosowana do wzmocnienia różnych elementów budynku, takich jak fundamenty, ściany, sklepienia, łuki, czy kolumny. Metoda ta jest szczególnie skuteczna w przypadku zabytkowych budynków, gdzie konwencjonalne metody renowacji mogą być trudne do zastosowania ze względu na unikalne konstrukcje i materiały.

Przed przystąpieniem do iniekcji zabytków, należy przeprowadzić szczegółową analizę budynku i określić najodpowiedniejsze metody i materiały do jego renowacji. Ważne jest również, aby prace były przeprowadzane przez specjalistów z doświadczeniem w renowacji zabytkowych budynków, którzy wiedzą, jak zachować ich unikalny charakter i autentyczność.

Naprawa izolacji poziomej poprzez wykonanie przepony poziomej w postaci iniekcji krystalicznej do muru jest jedną z metod naprawy hydroizolacji ścian i murów.

Duża część budynków, zwłaszcza starszych, ma źle wykonaną lub w ogóle nie posiada izolacji przeciwwilgociowej poziomej. Obserwuje się wówczas znaczne działanie wilgoci na ściany budynku związane z kapilarnym podciąganiem.