Umocnienie skarp geokratą komórkową

Umocnienie skarp geosiatką komórkową polega na zastosowaniu specjalnej geosiatki, zwanej geosiatką komórkową, która jest w stanie skutecznie wzmocnić i utrzymać skarpę w stabilnej pozycji. Geosiatka komórkowa składa się z wielu komórek, które są połączone ze sobą i wypełnione tłuczniem lub innym materiałem zasypowym. W przypadku występowania wymogu zadarniania, wierzchnia warstwa może być obsypana humusem.

Proces umocnienia skarp geosiatką komórkową składa się z kilku etapów. Po pierwsze, skarpa jest oczyszczana, wstępnie stabilizowana i wyrównywana. Następnie na powierzchni skarpy rozkładana jest geosiatka komórkowa, która jest mocowana do podłoża za pomocą kołków, kotew lub klipsów. Wypełnienie komórek geosiatki kamieniami lub innym materiałem sypkim pozwala na uzyskanie odpowiedniej stabilności skarpy.

Umocnienie skarp geosiatką komórkową jest skuteczną i trwałą metodą wzmocnienia i ochrony skarp, zwłaszcza w miejscach, gdzie występują silne erozje gleby. Geosiatka komórkowa zapobiega odpływaniu ziemi i kamieni, co pozwala na utrzymanie stabilności i bezpieczeństwa skarpy.

Umocnieniu skarp geosiatką komórkową często towarzyszy wypełnienie komórek humusem i obsianiem trawą.

Typowe wymagania dotyczące właściwości taśmy geokraty komórkowej - geosiatki drogowej.

Do umocnienia skarp nasypu w miejscach wskazanych w dokumentacji technicznej stosuje się geosiatkę komórkową o wysokości 10 cm, zbudowaną z taśm teksturowanych i perforowanych.

Drogowa geokrata komórkowa powinna być zbudowana z zespołu elastycznych taśm polimerowych (z polietylenu dużej gęstości HDPE) o cechach fizycznych, mechanicznych i geometrycznych określonych w aprobacie technicznej.

Taśmy geokraty powinny być połączone seriami ultradźwiękowych zgrzein punktowych, a ich płaszczyzny powinny być obustronnie teksturowane przez wytłoczenie.
Geosiatka jest dostarczana w odcinkach (sekcjach) składających się np. z sześćdziesięciu taśm. Przygotowana do transportu i magazynowania sekcja stanowi zespół wzajemnie przylegających do siebie taśm. W pozycji rozłożonej (na budowie) sekcja przyjmuje postać faliście wygiętych taśm przypominających przestrzenną strukturę plastra miodu.

Do łączenia sąsiednich sekcji ze sobą należy stosować opaski samozaciskowe poliamidowe. Geosiatkę należy przechowywać w opakowaniach fabrycznych, w pomieszczeniach czystych, suchych, zaciemnionych i wentylowanych, chroniąc je przed zawilgoceniem, chemikaliami, tłuszczami, paliwami i możliwością uszkodzenia. Przechowywanie geosiatki w warunkach bezpośredniego działania światła nie powinno trwać dłużej niż dwa miesiące.

Do mocowania geowłókniny i geosiatki komórkowej stosuje się kotwy ze stali zbrojeniowej gładkiej lub żebrowanej. Kotwy powinny być wykonane się z prętów średnicy od 6 do 12 mm, długości min. 500 mm.

Linki polimerowe służą do dodatkowego przymocowania geosiatki komórkowej do podłoża i nadania większej stabilności przy działających siłach grawitacyjnych i hydrodynamicznych, zwłaszcza na skarpach i ciekach wodnych.

Stosowanie linek jest też korzystne, gdy naturalne twarde (np. skalne) podłoże uniemożliwia częste przymocowanie do niego geosiatek, np. za pomocą wbijanych kotew.

Linki wprowadza się do geosiatki przy użyciu fabrycznie wykonanych otworów, prowadząc je w linii prostej przez sekcję lub kilka sekcji geosiatek. Linki przymocowuje się do podłoża zwykle za pomocą wbijanych stalowych kotew, ograniczając ich liczbę w przypadku podłoża twardego.

Standardowe linki są wykonane z wysokowytrzymałej poliestrowej, dzianej przędzy wielowłókienkowej, dostępne z różnymi wytrzymałościami na rozciąganie. Można również uzyskać linki poliestrowe z powłoką polietylenową, które korzystne są przy specjalnych rozwiązaniach wymagających bardzo mocnego przymocowania
geosiatek.

Geokrata parkingowa to geosyntetyk przestrzenny wykorzystywany do wzmocnienia podbudowy drogowej na parkingach i placach manewrowych. Ich głównym zadaniem jest zwiększenie nośności i stabilności terenu, co umożliwia bezpieczne poruszanie się pojazdów oraz zapobiega uszkodzeniom nawierzchni.